1 - De menselijke natuur en de kerk
1 - 2 - De geboorte van een kerk
De kerk in het Griekse gevoel van " ecclesias ", is niet een gebouw maar een groep mensen samen in een gemeenschappelijk geestelijke wil. Daarom vinden we "kerken" aanbidding aan enige vorm van "godheden" beschouwd als superieur door de protagonisten zelf maken. Ze ontmoeten elkaar voor de eredienst of gewoon voor verwijzen naar de verzoeken , gebeden in verschillende vormen aan deze wezens weloverwogen superieuren, om te ontvangen van hun voordeel geestelijk of lichamelijk.
Het is duidelijk dat elke vorm van afgoderij en bijgeloof hebben cursussen in een veld als abstract kan zijn spiritualiteit. In de mate dat hij had geïdentificeerd goed voor hem, ontstaand van deze entiteit zodat elk tracht te overtuigen van de andere, en de anderen, te volgen zijn persoonlijke waarden, uit angst voor het verliezen van zijn eigen identiteit. Algemeen, deze zijn alleen over het slechts eenvoudige waarden ontvangen van de nauwe entourage, tradities of een collectief bewustzijn soms geboren uit een collectief trauma, zoals de 11 september 2001 voor de Verenigde Staten.
In dit stadium van reflectie, kunnen we in de verleiding komen om te oordelen dat elke vorm van de kerk is verwerpelijk in zijn Utopia en onrealistisch, omdat dit waar blijft voor velen. Het zou echter onze eigen natuur, die is opgebouwd uit de hersenen naar het lichaam en niet het lichaam om de geest te negeren, zoals we ter sprake brengen van de ontwikkeling van het thema "Wetenschap en Geloof" of "Elk leven ontstaat van de „kennis“ en niet van de materie."
Elk, in zijn fout en haar aandeel van de waarheid, is bijgevolg respectabele, en niemand tot op heden houdt de absolute waarheid, maar er zijn veel mensen die Gods naam ijdel te gebruiken. Er zijn mensen meer overtuigd dan anderen, zien nog overtuigender. Deze overlopen bestaan, zij het in de ontkenning van God, zoals het geval van de "kerk" van Karl Marx die probeerden om de mens te verheffen tot de afmeting van God was, of in het extremisme van alle vormen van religieus fundamentalisme zien we vandaag zo productief in de wereld. Toch hebben we een onberekenbare reeks experimenten ons intuïtief te begeleiden naar de ware aard van God, gemaakt van evenwicht en de liefde, in een logica waar angst verdwijnt uit zichzelf. Dit is wat we moeten kijken, en wat tot nu toe is de kerk, zie de Kerk van God.
De Kerk van God, dat wij kunnen met een hoofdletter E te schrijven, bestaat niet als een entiteit die bekend op aarde, maar ieder op zijn persoonlijke integriteit kan min of meer deel uitmaken. Het is duidelijk dat het bestaat uit mensen aangesloten om te sterven in hen hun eigen eerste vleselijke dimensies van de zonde, maar hoe? Is het simpelweg het maken van ze te laten verdwijnen in de ogen van anderen? Is de door naleving van de regels die ook weten hoe bepaalde groepen van dieren in een steeds veeleisender dressuur indienen? Is het door een zelfkastijding van het dierlijk lichaam, door de gedwongenheid lichamelijke, geestelijke of spirituele? Is het integendeel, door ongebreideld liberalisme terug te geven aan het rechtschapen op terugkeer naar zijn baserinstincten de mens?
Als onze echte motivatie is om te handelen volgens God, ons onderzoek mag niet gewoon zien er goed voor mannen, door onbezonnen machtigingen, of gewoon dat velen ons volgen. We moeten in plaats daarvan, leren elkaar buiten onze verschillen lief te hebben, en daarbuiten fouten kunnen we getuige van een ander, terwijl de resterende zijn advocaat voor onze God en niet zijn aanklager. Dus we moeten een val roepen, "val", en niet in te stemmen met het als een mens dodelijk ongeval dat we moeten accepteren, zonder voor dit, verachten de persoon die is gevallen in deze val. Dit is de val van het humanisme, dat wens evenwichtig te zijn zonder de hulp van God, want als menselijk gezicht, kan het goed, want tolerant lijken, het leidt onverbiddelijk in de richting van de fout van plus of kleinere schaal, voor aanvaardingen om het persoon in fout, terwijl God wil elimineren van de fout in de menselijke geest, om haar integriteit en de overvloed van het hart in een vrijwillige evenwicht. Dit is duidelijk het tegenovergestelde.
Daarom moeten wij als we toegeven willen, een voorbeeld, en een alleen: die van Jezus!
